To było zabawne, idziemy krokiem spacerowym przez Szczawno Zdrój, ludzi co niemiara, pogoda piękna choć luty i opowiadam mojej prawie 11 letniej córce historię z książki, którą właśnie czytam. Słucha z zaangażowaniem i dopytuje mnie o tytuł książki, odpowiadam “Dzieciństwo bez trzepaka”, a ona pyta: “a co to jest trzepak?”
Autor książki urodził się w 1991r, moja córka w 2008r, no proszę 17 lat niby nic, a cała “epoka”. Powiem więcej, może nie koniecznie zdradzając, w którym roku ja się urodziłam, kiedy przeczytałam tytuł od razu pomyślałam o tym, że dziś to już żaden trzepak, tylko telefony, tablety i inne urządzenia mobilne, izolacja i smutek. I chyba tego się spodziewałam, historii dzieci bez bliskich relacji z rodzicami, pozamykanych w sobie i swoim multimedialnym świecie.
W takim właśnie nastroju zasiadłam do książki i przepadłam, nie potrafiłam się zatrzymać, chłonęłam każdą kolejną historię, rozczulałam się i wzruszałam. Niektóre historie już znałam, były głośne medialnie. Ale to co zrobił autor Łukasz Pilip oraz sposób w jaki opowiada o życiu bohaterów, jest wyjątkowy. A może to życie, o którym opowiada jest takie wyjątkowe…
Każda historia młodego człowieka i jego bliskich, czy ta porażająco smutna, do bólu samotna, czy ta opowiadająca o bliskości wyjątkowej i życiu na jachcie…, każda z tych historii przedstawia nam życie dziecka, ale naprawdę trudno tam doszukać się dzieciństwa, jeszcze trudniej o beztroski czas spędzony na trzepaku. A jak ma się sprawa ze szczęściem?
Reportaż “Był sobie chłopiec” na pewno o nim słyszeliście, albo widzieliście w TV “Sprawa dla reportera” kilkuletni Maciek opiekuje się chorym na rdzeniowy zanik mięśni ojcem, gotuje, sprząta, chodzi po lekarzach, pilnuje podawania i przyjmowania leków, roztacza parasol ochronny nad ojcem i robi to przez całe swoje “dziecięce” życie. Przyjmuje on rolę “pomagacza” i uważa, że ma to we krwi, jak sam mówi: “dorastałem w rodzinie z chorobami i nie znam innego języka”. I jak tu być dzieckiem? albo inaczej, czy wchodząc w rolę odpowiedzialnego opiekuna własnych rodziców, przestał być dzieckiem?
“Kasztany fruwają pod sufitem” to reportaż o miłości, takiej która góry przenosi. Co robi matka, która nie rozumie zachowania dziecka, bo i ono zachowuje się jak nie dziecko. Krzyczy, krzyczy i jeszcze raz krzyczy, nie da się dotknąć nie patrzy w oczy, całować też się nie pozwoli. Matka kocha i szuka sposobów na dotarcie do syna i szuka pomocy i jest gotowa na wielkie zmiany w swoim życiu, to jest historia geniusza, który nigdy by się nie objawił, gdyby nie miłość matki.
Mój ulubiony reportaż to: “Ja, dziecko wiatru”. Pan Kazimierz buduje katamaran z bratem, a kiedy rodzą mu się dzieci z pobudek jakże właściwych, bo egoistycznych, zabiera dzieci i ich mamę w podróż trwającą 9 lat. 
Dlaczego powody są egoistyczne, ojciec chciał zbliżyć rodzinę i maksymalnie poświęcić się dzieciom i okazało się, że tylko na jachcie “Wyspa szczęśliwych dzieci” mogą być cały czas razem. Kiedy zaczynają podróż Nel ma 6 lat, jej brat Noe kilka miesięcy, niestety nie zawsze są razem, nie każdy wytrzymuje życie – “bez granic i gdzie wiatr poniesie”. Polecam Wam zapoznanie się z historią tej rodziny, pan Kazimierz napisał swoje książki o podróży dookoła świata. Dodam tylko, dlaczego to mój ulubiony reportaż? Dzięki żeglowaniu, dzieci Nel i Noe nabyli takich umiejętności i kompetencji, które pozwalają im widzieć Świat odmiennie niż koledzy ze szkolnej ławki…. Oni już wiedzą, że nauka w szkole często rozczarowuje, zabija indywidualność, a uczniowie uczą się dla ocen, nie dla wiedzy. To opowieść o odwadze, kreatywności, i o tym, że zawsze można mieć własny pomysł na życie. Trzeba go tylko mieć!!!
Wszystkich reportaży jest 13, i każdy trzeba przeczytać, łączy je różnorodność i brak trzepaka faktycznie, braków w dzieciństwie znajdziecie znacznie więcej. “Brak” chyba to słowo najlepiej oddaje treść dzieciństwa bohaterów opisanych przez Łukasza Pilipa, lektura skłania do refleksji, jakie warunki wchodzenia w życie tworzę dla moich dzieci? I jeśli reportaż ma być lekcją empatii i otwarcia na inność, to w tej książce na pewno to znajdziecie.
https://kulturalnysklep.pl/ksiazka/podworko-bez-trzepaka–reportaze-z-dziecinstwa-trzep
Trzepak dziś stoi zablokowany dwoma samochodami, na pełnym parkingu. Ja bym się bała zostać rozjechana, a co dopiero dziecko 😉 na szczęście plac zabaw pełen jest jeszcze lepszych miejsc do wspinania, fikołków i biegania. Na szczęście, bo czasem i trzepaka i placu zabaw brakuje 🙂
A już myślałam, że będzie coś z serii “Dziś wszyscy w rodzinie mają po kilka par butów , za naszych czasów chodziliśmy z bratem do szkoły w kratkę, bo mieliśmy tylko jedną parę na dwóch…” – i ja dziś widzę różne historie, różnych dzieci. Umówmy się: to dopiero za kilkanaście, a bezpiecznie : kilkadzieści lat zobaczymy realne zmiany – jak funkcjonują w społeczeństwie i w rodzinach dzisiejsze dzieci, jak się komunikują, jaki sposób na życie znajdują. Nie da się jednak ominąć faktu, że obecna technologia zmienia nieodwracalnie nas. NAS. Wszystkich. Przekształca mentalność, pokazuje JAK się komunikować, jak patrzeć na świat.