Kategoria: Moje książki

To było zabawne, idziemy krokiem spacerowym przez Szczawno Zdrój, ludzi co niemiara, pogoda piękna choć luty i opowiadam mojej prawie 11 letniej córce historię z książki, którą właśnie czytam. Słucha z zaangażowaniem i dopytuje mnie o tytuł książki, odpowiadam “Dzieciństwo bez trzepaka”, a ona pyta: “a co to jest trzepak?”

Autor książki urodził się w 1991r, moja córka w 2008r, no proszę 17 lat niby nic, a cała “epoka”. Powiem więcej, może nie koniecznie zdradzając, w którym roku ja się urodziłam, kiedy przeczytałam tytuł od razu pomyślałam o tym, że dziś to już żaden trzepak, tylko telefony, tablety i inne urządzenia mobilne, izolacja i smutek. I chyba tego się spodziewałam, historii dzieci bez bliskich relacji z rodzicami, pozamykanych w sobie i swoim multimedialnym świecie.

W takim właśnie nastroju zasiadłam do książki i przepadłam, nie potrafiłam się zatrzymać, chłonęłam każdą kolejną historię, rozczulałam się i wzruszałam. Niektóre historie już znałam,  były głośne medialnie. Ale to co zrobił autor Łukasz Pilip  oraz sposób w jaki opowiada o życiu bohaterów, jest wyjątkowy. A może to życie,    o którym opowiada jest takie wyjątkowe…

Każda historia młodego człowieka i jego bliskich, czy ta porażająco smutna, do bólu samotna, czy ta opowiadająca o bliskości wyjątkowej i życiu na jachcie…, każda z tych historii przedstawia nam życie dziecka, ale naprawdę trudno tam doszukać się dzieciństwa, jeszcze trudniej o beztroski czas spędzony na trzepaku.  A jak ma się sprawa ze szczęściem?

Reportaż “Był sobie chłopiec” na pewno o nim słyszeliście, albo widzieliście w TV “Sprawa dla reportera” kilkuletni Maciek opiekuje się chorym na rdzeniowy zanik mięśni ojcem, gotuje, sprząta, chodzi po lekarzach, pilnuje podawania i przyjmowania leków, roztacza parasol ochronny nad ojcem i robi to przez całe swoje “dziecięce” życie. Przyjmuje on rolę “pomagacza” i uważa, że ma to we krwi, jak sam mówi: “dorastałem w rodzinie z chorobami i nie znam innego języka”. I jak tu być dzieckiem? albo inaczej, czy wchodząc w rolę odpowiedzialnego opiekuna własnych rodziców, przestał być dzieckiem?

“Kasztany fruwają pod sufitem” to reportaż o miłości, takiej która góry przenosi. Co robi matka, która nie rozumie zachowania dziecka, bo i ono zachowuje się jak nie dziecko. Krzyczy, krzyczy i jeszcze raz krzyczy, nie da się dotknąć nie patrzy w oczy, całować też się nie pozwoli. Matka kocha i szuka sposobów na dotarcie do syna i szuka pomocy i jest gotowa na wielkie zmiany w swoim życiu, to jest historia geniusza, który nigdy by się nie objawił, gdyby nie miłość matki.

Mój ulubiony reportaż to: “Ja, dziecko wiatru”.  Pan Kazimierz buduje katamaran z bratem, a kiedy rodzą mu się dzieci z pobudek jakże właściwych, bo egoistycznych, zabiera dzieci i ich mamę w podróż trwającą 9 lat. Dlaczego powody są egoistyczne, ojciec chciał zbliżyć rodzinę i maksymalnie poświęcić się dzieciom i okazało się, że tylko na jachcie “Wyspa szczęśliwych dzieci” mogą być cały czas razem. Kiedy zaczynają podróż Nel ma 6 lat, jej brat Noe kilka miesięcy, niestety nie zawsze są razem, nie każdy wytrzymuje życie – “bez granic i gdzie wiatr poniesie”. Polecam Wam zapoznanie się z historią tej rodziny, pan Kazimierz napisał swoje książki o podróży dookoła świata. Dodam tylko, dlaczego to mój ulubiony reportaż? Dzięki żeglowaniu, dzieci Nel i Noe nabyli takich umiejętności i kompetencji, które pozwalają im widzieć Świat odmiennie niż koledzy ze szkolnej ławki…. Oni już wiedzą, że nauka w szkole często rozczarowuje, zabija indywidualność, a uczniowie uczą się dla ocen, nie dla wiedzy. To opowieść o odwadze, kreatywności, i o tym, że zawsze można mieć własny pomysł na życie. Trzeba go tylko mieć!!!

Wszystkich reportaży jest 13, i każdy trzeba przeczytać, łączy je różnorodność i brak trzepaka faktycznie, braków w dzieciństwie znajdziecie znacznie więcej. “Brak” chyba to słowo najlepiej oddaje treść dzieciństwa bohaterów opisanych przez Łukasza Pilipa, lektura skłania do refleksji,  jakie warunki wchodzenia w życie tworzę dla moich dzieci? I jeśli reportaż ma być lekcją empatii i otwarcia na inność, to w tej książce na pewno to znajdziecie.

https://kulturalnysklep.pl/ksiazka/podworko-bez-trzepaka–reportaze-z-dziecinstwa-trzep

Traktuję czytanie jak jedzenie, oddychanie, jak naturalną czynność, którą człowiek czyli ja, muszę powtórzyć każdego dnia. I jak nie nudzi mnie oddychanie, jak nie nudzi mnie (nigdy) jedzenie, tak też nie nudzi mnie czytanie…

Kto nauczył mnie czerpać przyjemność z czytania? nie byli to rodzice, owszem i mama i tato czytali, ale z umiarem raczej. Kiedy już byłam wprawiona w wyszukiwaniu tytułów absorbujących i wciągających podrzucałam mamie lektury (do dziś mi tak zostało), czego później zdarzało mi się żałować, bo wracałam ze szkoły, a mama z książką i obiadu brak…

Szkoła również nie zaszczepiła mi miłości do książek, jako poprawna uczennica przeczytałam wszystkie lektury (naprawdę!), w sumie nie wiem dlaczego, bo były takie, które mnie wykańczały już po kilku stronach, ale czytałam…

Czytania i czerpania przyjemności z czytania nauczyły mnie KSIĄŻKI właśnie, pierwsze tytuły z którymi przepadłam, nie pozwoliły mi już nie czytać, z czasem czytanie okazało się być trudniejsze, bo dokładałam sobie obowiązków decydując się na rodzenie dzieci i szybkie powroty do pracy. A dziś moje zmartwienie, to co zrobić, aby i moje dzieci czytały, ale i miały z tego tyle przyjemności co ja. No co zrobić?

Po pierwsze nauczyć się samodzielnie czytać 😉

Kalina prawie tę sztukę opanowała, i choć z przyjemnością codziennie czytamy razem, to ponawiam próby zachęcania jej do czytania samodzielnego. Ostatnio z pomocą przyszły mi książki:

#czytelnia, wydawnictwa EGMONT

To trzy poziomowa seria powieści dla dzieci, w której spotkają ulubionych bohaterów bajek. Poziom pierwszy przeznaczony jest dla dzieci, które dopiero zaczynają samodzielnie czytać, seria niebieska jest przeznaczona dla dzieci starszych, a czerwona dla wprawionego młodego czytelnika (po tę jeszcze nie sięgamy).

Zdania są krótkie, litery duże, obrazki kolorowe, wszystkie warunki do czerpania przyjemności z czytania spełnione. Nie jest to lektura łatwa dla rodzica, naprawdę próbowałam czytać, myślę, że książeczki są tak przemyślane, żeby to właśnie dzieci je samodzielnie przeczytały.

Cała seria nawiązuje do sympatycznych bohaterów bajek pełnometrażowych, niezwykle popularnych, mamy Belle, Ariel i Roszpunkę. Osobiście najbardziej lubię Roszpunkę. Dodatkowo w książce “Sekrety ujawnione” wszystkie ilustracje można potraktować jak kolorowankę i wykazać się kreatywnością kolorując według uznania.

Wakacje zaczynają się jutro, może są tu rodzice, którzy mogą spędzić je z dziećmi w pełnym wymiarze, ale na pewno są w mniejszości. Większość z nas ma mniej urlopu niż dwa miesiące wakacji, na szczęście jest z kim nasze dzieci zostawić w domu.

https://egmont.pl/szukaj?q=czytelnia

“Mamo, mamo zatroskana, nie bądź tak zapracowana…, dziś chętnie Ci pomogę sprzątnąć pokój, zmyć podłogę…” taki wierszyk nie tak dawno usłyszałam z ust mojego dziecka na święcie rodziny. I choć wszystko było pięknie, ładnie i z rozmachem, to tak się zastanawiam, kto nas drogie mamy w te szufladki wkłada?

Dobrze się składa, bo jestem świeżo po lekturze książki, którą nosiłam pod pachą za długo, ale jej czas właśnie dojrzał, tym bardziej, że wiele tam wątków, które społecznie wciąż pokutują. Dlaczego ja mama, postrzegana jestem przez moje dziecko, jako zatroskana, zapracowana, przeciążona i z tym wyrazem twarzy, który świadczy o wielu problemach, którym tylko matka podoła.

Prawdą jest, że dzieci potrzebują rodziców troskliwych, a rodzicielstwo wyklucza lenistwo, raczej, choć przecież nie zawsze…. Jednak przede wszystkim dzieci potrzebują rodziców odpowiedzialnych, ponieważ brakuje im praktycznego doświadczenia życiowego, zdolności przewidywania i jasnego przeglądu różnych sytuacji, a zdobycie tych kompetencji wymaga pomocy dorosłych. I wcale nie chodzi o wychowywanie, chodzi o to, aby rodzic był przywódcą. Co to znaczy? można go scharakteryzować w następujący sposób: jest proaktywny, empatyczny, elastyczny, zorientowany na dialog i troskliwy. A teraz po kolei:

• być rodzicem proaktywnym, to znaczy trzymać się swoich celów w interakcjach z dzieckiem, a nie tylko reagować na to, co nasze dziecko mówi lub robi
• być rodzicem empatycznym, to ćwiczenie umiejętności dostrzegania RZECZYWISTEGO człowieka-dziecka. O empatii znacznie więcej tu:       http://www.dzieci-smieci.pl/empatyczny-badz/
• być rodzicem elastycznym, pielęgnowanie gotowości do brania pod uwagę różnych zmian i procesów u dziecka, no i u siebie też. Jest przeciwieństwem niezłomnej “konsekwencji”
• troska i dialog rodzicielski, mowa o nim, kiedy dostrzegamy i traktujemy poważnie nasze dzieci, ich potrzeby, myśli, pomysły i uczucia – również wtedy, kiedy nie są nam one po drodze, a nawet, kiedy są sprzeczne z naszymi.

Tylko wdrażając w życiu rodziny wszystkie te czynniki, możemy budować autorytet osobisty i być liderem, przywódcą w rodzinie.  Jeszcze do niedawna autorytet rodzica opierał się na bezpardonowym egzekwowaniu swojej władzy wobec dzieci. Znacie to? rodzic-policjant, na którego miłość trzeba sobie zapracować. Kiedy nastąpiła zmiana? między innymi, wtedy, gdy kobiety zadecydowały, by zerwać z podrzędną rolą wobec mężczyzn, zmienił się również styl przywództwa, choć na pewno znajdą się tacy, którzy z nostalgią wspominają, o “dawnych, dobrych czasach”, w których kobiety i dzieci “głosu nie miały”.

W takim razie, przed jakim wyzwaniem stoją dzisiejsi rodzice? Być takim przywódcą w rodzinie, dla którego każdy się liczy, nie ranić integralności dzieci, współmałżonka, ani własnej. Od czego zacząć? Jesper Juul twierdzi, że od autorytetu osobistego, takiego, który budujemy na poczuciu własnej wartości, znajomości samego siebie, szacunku i zaufaniu do siebie, i umiejętności poważnego traktowania swoich wartości i granic. A także poważnego traktowania innych ludzi, bez względu na wiek. Trudne to jest dla naszego pokolenia, wychowanego w domu i społeczeństwie, gdzie należało się dostosować i upodobnić do innych, teraz boimy się, że dbając o siebie, uznani zostaniemy za bardzo skupionych na sobie, do tego rażący brak wzorców.

Nie da się zbudować osobistego autorytetu bez przejęcia odpowiedzialności za siebie, za to jak chcę żyć i jak chcę troszczyć się o rodzinę? Przy tym nie czuć się winnym, że daleko nam do tzw. “rodzica doskonałego”. Bez poczucia winy, wziąć na siebie pełną odpowiedzialność za relacje z dzieckiem, w której to zawsze rodzic w stu procentach odpowiada za jakość tych relacji. Nie ma tu miejsca na stwierdzenie, że “jeśli w relacji z dzieckiem wszystko jest w porządku, to jest to nasza zasługa. Ale jeśli coś nie gra, to jest to jego wina” , a ja wciąż takie stwierdzenia słyszę i to z ust, ludzi wykształconych i naprawdę świetnie radzących sobie w życiu.

Odpowiedzialność osobista i autorytet pozwalają nam mówić jasno i z czystym sumieniem, czego chcemy, a czego nie, co lubimy, a czego nie. To połowa, wszystkiego co trzeba zrobić, żeby zdobyć szacunek i zaufanie naszych dzieci. Kolejna połowa to empatia i nasze pragnienie poznania dziecka, takim, jakie ono jest. Kiedy poznamy dziecko najlepiej? Bardzo podoba mi się, to co mówi Jesper Juul: przypomina mi, że kiedy moje dziecko pojawiło się na świecie, byłam tak skupiona i ciekawa tego, co potrzebuje, że w szybkim czasie potrafiłam odróżnić płacz z powodu głodu, od tego z powodu zmęczenia. Że metodą prób i błędów dochodziłam do tego, o co chodzi mojemu dziecku. Działałam w sposób podobny do wszystkich rodziców zachwyconych i skupionych na nowo narodzonym dziecku. Jednak, co ciekawe gro rodziców, mniej więcej wtedy, kiedy dziecko kończy 2 latka, zmienia taktykę. Już wyrobili sobie zdanie na temat swojego dziecka, i teraz od uczenia się razem z dzieckiem, przechodzą do nauczania, od prowadzenia i bycia prowadzonym do pouczania i poprawiania, od dialogu do monologu. Jednym zdaniem: zastępujemy proces uczenia się, procesem egzekwowania władzy…

Trudność rodzicielskiego przywództwa polega na zbudowaniu i rozwijaniu sensownych i dobrych relacji z dziećmi. Żeby takie relacje zbudować, trzeba odpowiedzieć sobie na pytanie: kim tak naprawdę ja jestem? bycie matką, ojcem jest najlepsza szansą na dojrzewanie, ponieważ miłość naszych dzieci, czyni nas wrażliwymi i delikatnymi, jak żadna inna relacja. Na tym polega doskonała wymiana między rodzicami i dziećmi: my dajemy im życie, w zamian otrzymujemy bodziec, żeby na nowo odzyskać swoje. O rzeczywistej jakości rodzicielstwa decyduje nasza chęć i możliwość podjęcia wyzwań, które stawiają przed nami dzieci, oraz przekształcenia ich w lepsze życie.

W książce dużo miejsca poświęcono, na omówienie jakości związków po związku, czyli par rozwiedzionych. Polecam, głównie z uwagi na mądre rady jak przewodzić dzieciom w rodzinach podzielnych.

Zmierzając do podsumowania, zaczęłam od wierszyka, który wywołał mój opór, jaki jest związek zatroskanej matki z książką “Rodzic jako przywódca stada?” jest tu rozdział: “Być kobietą i matką”, drogie mamy wykuć na pamięć i codziennie powtarzać! jak jasno i zgodnością podkreślać własną integralność? jak rozwijać zdrowy indywidualizm? jak nie stać się ofiarą, ani maniaczką kontroli? Bo największy prezent jaki możemy dać swoim dzieciom, to zadbanie o siebie i swój związek. Przede wszystkim dajmy sobie prawo do mówienia: NIE!, do płaczu, do złości, do realizacji własnych marzeń, do powiedzenia nie chce mi się, dziś na obiad garmażerka, a posprzątamy innym razem…

Jest szansa, że Twoja mama dziś i jutro też nie będzie zatroskana! Jest szansa, że moja córka nauczy się szanować moje granice i stawiać własne, bo nikt inny jej tego nie nauczy!

Jak zwykle gorąco polecam książkę Jespera JUUl

http://wydawnictwomind.pl/rodzic-jako-przywodca-stada/

Słowa, słowa, słowa w różnych językach, tylko jedno słowo, ale żeby zrozumieć jego znaczenie potrzeba wielu innych słów. O co chodzi?

Książka o niezwykłych słowach z różnych stron świata, jedno słowo, które precyzyjnie oddaje emocje, treść, jest pojemne i często osobliwe!

Idealne słowo dla dzieci, o dzieciach: HOPPIPOLLA (czas., j.islandzki) co oznacza? skakać po kałużach! prawda, że ładne?

A teraz słowo o niejednej kobiecie: ONIOCHALASIA (rzecz., j.angielski) chodzenie na zakupy w celu odprężenia się lub pozbycia stresu.

Jest też słowo o mnie: TSUNDOKU (rzecz., j.japoński) kupowanie książek i nieczytanie ich; gromadzenie nieprzeczytanych książek na półkach, szafkach nocnych lub podłodze. Nieprawdą jest, że tylko gromadzę, bo i z przyjemnością czytam, tyle tylko, że nieproporcjonalnie do kupowania;)

A teraz o przypadłości niejednego podróżnika: FERNWEH (rzecz., j.niemiecki) to pragnienie podróży i zwiedzania odległych miejsc.

Jeszcze o tych, co wyjechali, tyle, że nie na chwilę, lecz na zawsze: HIRAETH (rzecz., j.walijski) tęsknota za domem, do którego nie można już powrócić, za miejscem, które być może nigdy nie istniały; nostalgia, smutek z powodu miejsc utraconych.

I coś, co przytrafiło się na pewno każdemu: TARTLE (czas., scots) wahać się, gdy spotyka się lub przedstawia osobę, której imienia się zapomniało.

A teraz odrobina romantyzmu: CAFUNE (rzecz., portugalski z Brazylii) przeczesywanie palcami włosów komuś, kogo się kocha.

“Innymi słowy” w przekładzie MICHAŁA RUSINKA pięknie wydane i arcy ciekawe, dla miłośników słów.

https://egmont.pl/ART.-Innymi-slowy-.Niezwykle-slowa-z-roznych-stron-swiata,7024656,p.html