Kategoria: o dzieciach

Trochę mam z tą książką tak, że mi nie idzie…, czytam, odkładam i znów do niej wracam, trwa to już chyba z rok. I znów wróciłam i tym razem nie odpuszczę! Skąd mój opór? trudno jednoznacznie powiedzieć, na pewno nie jest to lektura łatwa, książka ważna, ale i wymagająca, przede wszystkim zmian w nas rodzicach i stąd mój trud i opór pewnie też. Ale jest! przeczytana, pokreślona, oznaczona, teraz muszę tylko, jasno i klarownie napisać, co ja o tym myślę i dlaczego warto po ten tytuł sięgnąć?

Zacznę od końca książki i początku dziecka: RODZICE i tu pozwolę sobie zacytować: “dawniej nie oczekiwano od człowieka, że będzie się rozwijał, ale że będzie się  dostosowywał. Gdy zakładano nową rodzinę, jej oczekiwania były zbieżne z oczekiwaniami rodziny w której się wyrosło: żądano poświęcenia. Człowiek miał wyrzec się samego siebie na rzecz innych” obecnie rodzina buduje partnerskie relacje oparte na szacunku, dlatego chcemy się rozwijać, nie dlatego, że inni narzucają nam swoje warunki, ale aby nasi bliscy nie cierpieli, no i żeby byli szczęśliwi…

A co pozwala na ciągły rozwój rodzicielski i osobisty? Jesper Juul uważa, że utrzymanie przyjaźni i intymnej płaszczyzny w związku. A ja się z tymi słowami bardzo zgadzam, na ile rozmawiając z sobą wchodzimy zawsze w rolę matki i ojca, a na ile rozmawiamy z sobą o nas samych…, przecież jesteśmy ludźmi z bagażem własnych doświadczeń, z uczuciami, potrzebami, historiami i marzeniami, które istnieją niezależnie od odgrywanej roli w rodzinie. Zagrożeniem dla małżeństwa jest nieznajomość narzędzi pozwalających na ożywienie związku. Dlatego trzeba koniecznie przypominać sobie i dbać o partnerstwo w związku, o to żeby rozmawiać z sobą jak mężczyzna z kobietą, jak przyjaciele i kochankowie, jak dwie odrębne jednostki!

A wracając do dziecka, to w jaki sposób nabywa ono kompetencji? I co to w ogóle znaczy: kompetentne dziecko? w pierwszej kolejności autor odwołuje się do wartości rodziny i definicji, ja zwróciłam uwagę na ustalenie granic, nie raz już pisałam o granicach i czas zrewidować dotychczasowy pogląd na stawianie granic, nie powiem, że się przy tym upierałam, ale na pewno uważałam, że należy stawiać granice innym, szczególnie dzieciom, bo wtedy rozwijają się w sposób harmonijny i prawidłowy. Odkrywcze jest dla mnie, że i ja i dziecko powinnam i mogę wyznaczyć swoje własne granice i je szanować! Stawianie ograniczeń innym ludziom, jest przejawem chęci sprawowania władzy…

Warto wspomnieć o sprawiedliwości, utwierdzanie się w przekonaniu, że w procesie wychowawczym krytykowanie, i poprawianie dzieci jest konieczne, bo przecież dziecko jest winne! celem takiego wychowania jest nie nasze dziecko, a opinia innych ludzi, na temat zachowania naszych dzieci, kto ma “nieidealne” dziecko ten, wie jak frustrujące jest przebywanie z nim w większym gronie osób i strach, co sobie o mnie, jako matce-rodzicu pomyślą, obserwując zachowanie dziecka.

Cały rozdział poświęcony jest tematowi współdziałania, dzieci są mistrzami współdziałania, uważnie obserwują rodziców i odzwierciedlają nasze uczucia i emocje, które nie zawsze chcemy udostępniać światu. Działa to bez względu na to jakie uczucia i emocje okazujemy: dzieci krytykowane, będą krytykować, wychowywane w domach, gdzie panuje agresja, będą agresywne, dzieci o które się dba, dbają o innych. Współdziałanie łączy się z kolejnym bardzo ważnym rozdziałem na temat integralności, przeczytacie tu jak my rodzice niszczymy integralność naszych dzieci, jak wzrasta liczba rodzin tyranizowanych przez dzieci, dzieje się tak kiedy dzieci otrzymują zbyt wiele tego czego pragną, a za mało tego czego potrzebują, kiedy dziecko zachowuje się w sposób destrukcyjny, cza aspołeczny to zawsze dzieje się tak, dlatego, że naśladuje dorosłych…

Może jeszcze słów kilka o poczuciu własnej wartości i wiary w siebie, to pierwsze wskazuje na to, że czujemy się dobrze sami ze sobą, jesteśmy niezależni, jest podstawą naszego istnienia i przez całe życie ulega przemianom. Natomiast wiara w siebie, jest miarą tego do czego jesteśmy zdolni,odnosi się do rzeczy, które umiemy zrobić i do celów, które możemy osiągnąć. Różnica pomiędzy poczuciem własnej wartości a wiary w siebie, jest istotna: wzmocnienie wiary w siebie nie doprowadzi do zbudowania poczucia własnej wartości…

I z tym Was zostawiam, uważam, że książkę przeczytać trzeba i dobrze mieć ją na własność, bo to wbrew pozorom nie jest lektura łatwa i lekka, wymaga dużego skupienia i gotowości do zmian…

Dobra wiadomość jest taka, że mam dwa egzemplarze do oddania dla chętnych i gotowych rodziców!!! co zrobić, aby książkę otrzymać dam znać zainteresowanym na FB dzieci-śmieci.pl

Twoje kompetentne dziecko, Jesper Juul, wydwanictwo MIND

dzięki uprzejmości pana Dariusza Syski z wydawnictwa MIND

http://wydawnictwomind.pl/

 

 

 

 

 

 

 

 

Albert, nasz ulubiony bohater, lat 6! dziś o tym czy  Albert jest tchórzem?  W opinii kolegów i koleżanek z przedszkola jest, bo kiedy dochodzi do bójki, Albert zawsze się poddaje, nie chce się bić, więc się nie bije! Koledzy podejrzewają, że po prostu nie umie, za słaby jest…

Prawda jest taka, że Albert bić się nie chce, bo nie lubi! Z mojego punktu widzenia, nikt nie lubi się bić, a przynajmniej nie powinien, bo co tu do lubienia jest? Rzecz dzieje się w przedszkolu, maluchy na różne sposoby rozwiązują swoje problemy i nieporozumienia, najprościej komuś przyłożyć, a potem oddać i bójka gotowa! A Albert nie, nie będzie się bić, bo nie lubi.

A co dorośli mówią na temat bójki?

“- Oj, dzieci, dzieci! Nie bijcie się! Trzeba żyć w zgodzie. I nie wolno używać przemocy! Oj, nieładnie, wstydźcie się!”, a wieczorem przed telewizorem podziwiają spryt niejednego zabijaki, krew się leje, strzelanina, walka dobra ze złem w świecie dorosłych.

Problem siłowego rozwiązywania (grzecznie mówiąc) nieporozumień w ostatnich dniach pojawia się w mediach w kilku odsłonach, pobicie gimnazjalistki przez koleżanki, brak reakcji otoczenia, pomocy ze strony dorosłych…, agresywne zachowanie policji wobec przesłuchiwanego, młodego człowieka! Przemoc fizyczna wśród młodzieży i dorosłych, kto tu jest tchórzem?

Nasz ulubiony bohater Albert, wie co zrobić, żeby nie robić tego czego nie lubi, a do tego potrzebna jest odwaga!

Każda książka z przygodami Alberta jest mądra i uczy zarówno dzieci jak               i dorosłych, każda jest punktem wyjścia do rozmowy z dzieckiem na tematy ważne na każdym etapie życia, nie tylko kiedy ma się lat 6 i jest się dzieckiem. Tym razem o przemocy, to dobry czas, żeby porozmawiać z dziećmi kiedy jesteśmy odważni i jak skutecznie rozwiązywać nieporozumienia…

Polecam:  wydawnictwo Zakamarki

“Czy jesteś tchórzem, Albercie?” Gunilla Bergström

 

Bywa, że temperament naszych dzieci, wyprzedza je o kilka dni, a nas o wiele więcej. Najciekawiej jest z najmłodszą, nie chodzi tylko biega, nie mówi, tylko krzyczy, zwykle jej się spieszy, więc jest dużo hałasu i zamieszania…, utemperowanie jej temperamentu na tym etapie rozwoju niemożliwe jest po prostu. No i po co?

Trzeba znaleźć takie rozwiązania, które będą dla wszystkich dobre, czyli niemożliwe…, choć czasem, a nawet częściej niż czasem nam się udaje. Kalinka lubi kolorować, przepada za ładnymi kredkami, potrafi się zapomnieć i rysować, rysować, aż brat lub siostra nie wpadną na pomysł, żeby ten spokój zburzyć…

Innym sposobem na chwilę ciszy i spokoju jest wspólne czytanie, Kalinka wtulona zaśmiewa się ostatnio z przygód Hani Humorek: “Mania Pisania słynna reporterka”, ale i ta błoga chwila nie trwa za długo, trzeba tę przyjemność dozować, bo dziecko nasze szybko się nudzi. Na szczęście ostatnie przygody Hani, to krótkie opowiadania, pełne humoru i mądrej treści. Znalazłyśmy odpowiedź na pytanie: “czy faraon Tutanchamon lubił gumę do żucia?”, też jesteście ciekawi? wyobraźnia dziewczynek moich i Hani z przyjaciółką Manią nie ma granic, można się od nich uczyć, a już na pewno można się z nimi dobrze bawić.

Znalazłam jeszcze jeden sposób na moje dziecko, które właśnie pyta mnie, ile jeszcze będę pisała bo ciasteczka chciałaby upiec i nawet już przygotowała wszystkie składniki…, także zaczynam się spieszyć. Inny sposób na zajęcie Kalinki  to jeszcze jedna książka wyd. Egmont: “Połącz kropki Paryż”, na pierwszy rzut oka byłam pewna, że tytuł nadaje się dla starszych dzieci, może Ida, nawet Kuba. Ale co zrobić, kiedy to najmłodsza zabrała się za łączenie kropek i zainteresowała się tym, co pojawia się na stronie po ich połączeniu. Czytamy więc o zabytkach Paryża i poznajemy ich historię. Te trudniejsze, a jest ich sporo sama z przyjemnością połączę, także rewelacja, każdy ma swoje kilka minut na wyciszenie, choć wygląda na to, ze to ja ich najbardziej potrzebuję…

Obie książki dostałam od wydawnictwa EGMONT, dziękuję!

Teraz lecę robić ciasteczka, a to już zupełnie inna książka.

Odkąd nie ma już z nami niani i czas wolny dzieci (wakacje, ferie, święta) ogarniamy samodzielnie, czasem z krótkim pobytem  u babci w Lasocinie…

Właśnie odkąd tak jest nie przepadam za wakacjami, jestem sfrustrowana, spięta i niepewna sytuacji jaką w domu zastanę po powrocie z pracy. Najmłodsza nasza latorośl przebywa znów w przedszkolu, a Jakub i Ida chwilowo na półkolonii, ale to jeszcze kilka dni i znów będą nudzić się w domu.

Jest to czas wymyślania coraz to nowych atrakcji przez rodziców, na szczęście wydawnictwo Egmont przyszło mi z pomocą, dziewczynki obdarowane kolorowanką i książeczką z zadaniami zajęte są już od godziny przynajmniej. Kłócą się przy tym, bo każda chce to co ma druga…, koniec końców dochodzi do porozumienia i zgodnej pracy obu pań

 

Kuba też skorzystał, ponieważ ma to na czym w ostatnim czasie bardzo mu zależy, to jego ulubiona i jedyna gra, podczas której często sięga po książkę…

Z pasją buduje coraz to nowe światy, pokoje, domy, ogrody szpera po internecie w poszukiwaniu inspiracji i rozwiązań problemów jakie napotyka. Osobiście nie mam o tym pojęcia ale najnowszy poradnik Minecraft z przykrością stwierdzam, że częściej jest w rękach Kuby niż lektura na wakacje, wypożyczona w bibliotece: “Wakacje z duchami”, które też czyta tylko z mniejszym zapałem i zdecydowanie rzadziej.

Także można dzieciom zorganizować czas przynajmniej na chwilę czasem dłuższą, czasem krótszą, oderwać od telefonu i bajek w telewizorze, dowiedzieć się (choć to strasznie dla mnie skomplikowane) na czym to budowanie polega. I wspólnie z dziećmi malować wodą, czy zmazywalnym flamastrem. Polecam wydawnictwo Egmont.