O dzieciach

O dzieciach odkąd są, można mówić bez końca, każde spotkanie w rodzinie, kawiarni, placu zabaw czy z koleżankami przy winie, zaczyna się różnie, ale kończy zawsze tak samo. Nawet kiedy ustalamy na przykład na babskim wieczorze tematy zakazane o dzieciach właśnie, to i tak kończy się opowiadaniem o dzieciach…
I wcale nam się nie nudzi, wciąż wydarza się coś wyjątkowego, wiele sytuacji doprowadza nas do granic wytrzymałości. My w tym wszystkim dumne młode mamy, zaangażowane w wychowywanie, prostowanie i nauczanie życia, lekko sfrustrowane, czasem nie dość pewne, czasem aż za pewne, niekiedy spięte i przejęte innym razem wyluzowane. Wszystkie łączy to samo: bezdyskusyjna miłość do dzieci i strach o nie. Z tej miłości i z tego strachu zapominamy o sobie, kim byłam zanim urodziłam, co ja w ogóle robiłam przed pojawieniem się dzieci?
Pojawienie się syna, ponad 10 lat temu, na którego czekałam tak, że idąc na porodówkę w podskokach z radości, że to już za chwilę spotkamy się po drugiej stronie brzucha, zdziwiona byłam, zdziwieniem położnej, że można tak cieszyć się na poród (bez znieczulenia!). Kilka godzin później wiedziałam o sobie już dużo więcej… i już nie dziwiłam się położnej… Po powrocie do domu, o rety! Ratunku! na pomoc! co ja mam teraz robić?
Znacie tę panikę?  Kto ma dziecko ten wie, jak szybko można się odnaleźć w nowej sytuacji, przestać spać, jeść, nawet oddychać, żeby na pewno słyszeć oddech dziecka. Ale to mija, sytuacja opanowana już po kilku tygodniach zaczynam brać głębszy wdech i pomalutku wypuszczam powietrze, zaczynam regularnie jeść, spać kiedy mogę i prosić męża o pomoc, na przykład przy gotowaniu oraz innych powinnościach. Ale jest taki moment, że czuję się uwięziona we własnym mieszkaniu, na własnej ulicy, świat mi się strasznie skurczył (powiększy się dopiero w piaskownicy o inne mamy, z którymi przez te 10 lat niejedno wino wypiłam i przegadałam mnóstwo godzin, temat rozmów zwykle ten sam, ale taka grupa wsparcia to coś pięknego i przyjaźnie, które się wtedy rodzą i z dumą mogę to powiedzieć wciąż trwają).
I jeszcze jedno odkrycie: dlaczego nie korzystałam z wolności lepiej? (przed pojawieniem się dzieci), ach trzeba było chodzić do kina, na tańce, koncerty, rower, spotykać się z ludźmi zamiast siedzieć w domu. Teraz to wiem, doceniam i zaczynam wyciągać wnioski, szukać czasu dla siebie, wychodzić na rower choćby na 15 minut, czytać książki, biec na szybkie pogaduchy do sąsiadki, do ludzi, do ludzi…
Wszystko się zmieniło, po kolei rodziły się córki, na porodówkę już nie biegłam bo wiedziałam co mnie czeka, ogarnięcie starszych dzieci i kolejnego to wyzwanie. Ale i tak jak sobie radzi mama bliźniaków pojęcia nie mam!
Staram się, trudzę, denerwuję i cieszę, że w porę usłyszałam mądre zdanie Doroty Zawadzkiej: “obserwuję, że większość mam wraz z łożyskiem wydala poczucie humoru” UPS!!! To był jasny sygnał, że wychowanie to szczęście, a nie tylko zadanie i zaczęłam czerpać z bycia mamą, żoną, kurą domową więcej radości, dostrzegać w sobie i pielęgnować kobietę, celebrowanie wyjścia z domu z mężem do kina na przykład, czy na rowery. Ile przyjemności i radości niosą randki po kilku latach małżeństwa i z dorobkiem w postaci trójki dzieci. Doceniane innych, którzy mnie czasem wyręczą i dadzą chwilę wytchnienia i luzu (ukłony dla babci i cioci). Pracuję nad tym, żeby nie mieć wyrzutów sumienia, bo wychodzę na dwie godziny, opuszczam dzieci, żeby spędzić miło czas bez nich (grzech!).
Fajnie jest być mamą, choć towarzyszy temu strach i niekończący się trud, bo dzieci rosną i trzeba za nimi nadążyć, macierzyństwo przekształca się w rodzicielstwo, a to niesie za sobą nowe wyzwania. Stąd potrzeba pisania tego bloga, czytania, rozmawiania, dzielenia się i czerpania od innych. Do ludzi, do ludzi…